Eindelijk naar Terschelling!

Op Terschelling zijn we allemaal wel een keer geweest, sommige van ons team ook roeiend of als stuurman. Als team Paardekreek zijn we echter nog nooit in onze eigen kuikensloep naar Terschelling geroeid. We zijn dan ook erg blij dat we van de HT-organisatie de kans hebben gekregen om dit jaar met een wildcard mee te mogen doen aan deze prachtige race. Hoe mooi is het om te worden ‘weggeschoten’ op de startlijn in de haven van Harlingen om vervolgens naar Terschelling, de ‘kraamkamer’ van de kuikensloepen, te roeien!

Team Paardekreek

Ons roeiteam is in augustus 1999 officieel opgericht en met de nodige voorbereidingen is sloeproeiteam de Paardekreek in 2000 een feit. In eerste instantie roeien we in een geleende sloep van team Seahorse, de Aya (nu Trewes 2). Later schaffen we een eigen (redding)sloep aan die nu nog onder de naam Kaat vanuit Tholen actief is. Tot 2002 roeien we vanuit Middelburg, daarna verhuizen we naar Kortgene om vanaf Camping de Paardekreek wekelijks op het Veersemeer te trainen. Na ruim 10 jaar in de reddingsloep te hebben geroeid, hebben we in 2013 afscheid genomen van deze bijna 1200 kg wegende sloep. Vanaf 2014 gaan we verder in onze huidige kuikensloep de Paardekreek, voorheen de Red Pepper. De overstap van een reddingsloep naar een kuikensloep is even wennen, maar inmiddels hebben we de slag aardig te pakken. Door steeds fanatieker te trainen en te roeien, promoveren we in 2016 vanuit de tweede klasse naar de eerste klasse en roeien we sinds 2019 in de hoofdklasse.

Vogalonga

Aan het einde van het roeiseizoen in 2016 besluiten we mee te doen aan een groot evenement. Omdat we geen HT nummer hebben en dus de HT niet kunnen roeien, kiezen we voor de Vogalonga in Venetië. Daar komt enorm veel regelwerk en organisatietalent bij kijken: hoe krijgen we de boot daar, waar gaan we slapen, wie gaan er mee, wat gaat het kosten, hoe gaan we er naar toe? Zodra we alles uitgezocht hebben, volgde de inschrijving al snel. Vluchten en accommodatie zijn geboekt en we regelen alles wat er maar geregeld moet worden. Maar, Italië is en blijft Italië dus niet alles is vooraf te organiseren…
We nemen jullie even mee terug naar juni 2016.

Donderdag 1 juni: Rond 09.00 uur stapt een deel van het team in de auto met de geleende trailer van de Wilde Mossels uit Kortgene. Deze trailer is net wat zwaarder en lijkt ons technisch beter voor een dergelijke afstand. De eerste dag reizen we naar Innsbruck en net na de Oostenrijkse grens gaan we de bergen in richting de Natterer See, waar we een appartement hebben gehuurd voor een nachtje. Via allerlei haarspeldbochten, bergpassen en bergpaadjes bereiken we ruim voor middernacht, in regen en mist, de camping.

Vrijdag 2 juni: De ‘autoploeg’ staat weer vroeg op om via de Brennerpas verder te rijden naar Italië. De ‘vliegploeg’ is inmiddels ook vertrokken richting Brussel en komt daar ruim op tijd aan om alle strenge controles te doorstaan. Alle roeispullen worden zorgvuldig gecheckt en met enige overredingskracht komt bijna alles langs de douane.

Na wat oponthoud op de Brennerpas ‘rijdt de boot’ dan eindelijk half de middag de camping in Venetië op. Omdat de vliegploeg pas ‘s avonds arriveert, gaat de autoploeg op zoek naar kraanfaciliteiten of een trailerhelling. Nadat we diverse keren keurig in het Italiaans worden afgewezen, wordt het toch wel spannend of we de Vogalonga wel konden gaan roeien. Omdat het aan vaste land niet lukt, rijden we uiteindelijk op aanraden van onze camping zelf naar Venetië. Daar kunnen we afspraken maken voor de zaterdag. Of het gaat lukken weten we nog niet zeker want hijsbanden hebben we niet gezien. Toch zijn we een soort van opgelucht en gaan we terug richting de camping. De vliegploeg is inmiddels goed geland. We zijn weer compleet…

Zaterdag 3 juni: De boot moet er vandaag in en we gaan ons inschrijven bij de organisatie. Iedereen dus vroeg uit bed om te ontbijten. De ene helft van het team neemt de bus en de anderen rijden met de auto en de boot naar Venetië. Omdat we de Italiaanse afspraken nog niet zo heel erg vertrouwen gaan we op tijd naar de kraanlocatie. Daar moeten we nog een uurtje wachten. Inmiddels wordt het drukker op het terrein en komen er meer roeiboten onze kant op.

Ook zien we de hijsbanden te voorschijn komen. Dan is het zover, de boot kan het water in en drijven we voor het eerst in Italiaans water.

Enthousiast stappen we in de boot en roeien de stad in. Wat een geweldig gevoel is dat! Langs alle mooie gebouwen en onderdoor alle bekende bruggen volgen we de Canal Grande richting de vismarkt, naar de ‘regatta office’. Daar krijgen we de laatste informatie, ons startnummer en onze t-shirts. Omdat het roeien in Venetië naar meer smaakt, roeien we nog een stukje verder richting het San Marcoplein. In één van de kleine smalle grachtjes in de stad meren we, dichtbij de startlocatie, aan. We nemen de snelle watertaxi terug naar de kraanlocatie om vervolgens in de stad lekker lang en uitgebreid te lunchen met pasta en vino bianco.

Zondag 4 juni: Eerste Pinksterdag: Dan is het eindelijk zover! De dag waar we allemaal naar toe hebben geleefd; de dag van de 43e Vogalonga! Wederom vroeg uit de veren om om 8 uur door de watertaxi en voorzien van voldoende drinken en eten bij het grachtje afgezet te worden. De sloep ligt er gelukkig nog! Allerlei soorten boten roeien richting het San Marcoplein. Wat een drukte! Tussen de drakenboten, kano’s, kajaks, skiffs, verschillende soorten gondels, sloepen en andere soorten roeiboten, roeien we richting de start.

Precies om 9 uur gaan de kanonnen af en beginnen alle klokken te luiden. Onder luid gejuich komt de massa, van 2.000 roeiende vaartuigen met 7.600 roeiers aan boord, in beweging. Het is opletten om geen andere roeiers met onze lange riemen te raken. Onderweg komen we een aantal andere Nederlandse sloepen tegen en doen we een klein sprintje met de Zeeotter 2.

In een rustig roeitempo genieten we van de sfeer en de omgeving en varen we via allerlei mooie eilandjes en dorpjes weer richting Venetië. Daar aangekomen is het erg druk in de grachten. Op de kant en op de bruggen staan veel toeschouwers waaronder regelmatig Nederlanders, die ons goed aanmoedigen. Ook de Italianen zijn fan en we krijgen zelfs spontaan een fles bubbels aangereikt vanaf een terras.