alleen
Mevrouw S. vertelt: “Als ik heel eerlijk ben, had ik dit al veel eerder moeten doen. Ik dacht altijd, ik ga hier nooit meer weg. Ik woon hier al 60 jaar, heb hier mijn kinderen gekregen en hier ga ik dood. Maar het ging lichamelijk steeds slechter met me.”
“De thuiszorg kwam me wel helpen, maar daarna vertrokken ze weer snel. Tijd voor een praatje was er meestal niet bij. Snap ik ook wel, iedereen heeft het zo druk tegenwoordig. En dan zijn de dagen toch wel lang en eenzaam. Ik kwam de deur bijna niet meer uit, omdat ik alleen niet meer durfde, bang om te vallen. Toen mijn dochter voorstelde om toch eens bij het woonzorgcentrum te gaan kijken waar ik nu woon, was ik niet bepaald enthousiast.”
“Maar ik dacht, nou vooruit, kijken kan geen kwaad. En toen ik naar binnen liep, wist ik het eigenlijk gelijk, dit wil ik wel! Ik zag allemaal bekenden die een spelletje deden, koffie dronken, gewoon gezellig. Ik dacht: als ik hier woon, ben ik nooit meer alleen!”
“Voor alle mensen die in een soortgelijke situatie zitten als ik voorheen, zou ik willen zeggen: ga gewoon eens kijken, dat kan geen kwaad. Er is van alles te doen en als je dat niet wilt, ook prima. Maar er zijn altijd mensen die naar je omkijken en ik denk dat ieder mens dat nodig heeft. Herinneringen moet je koesteren, maar geluk zit in het hier en nu.”