Niemand hoeft alleen te sterven
Als je in de laatste fase van je leven bent en afscheid gaat nemen van je leven, wil je dit het liefste doen met de mensen om je heen die je lief zijn. Helaas is dit lang niet voor iedereen weggelegd.
De vrijwillige professionals van VPTZ (vrijwillige palliatieve terminale zorg) kunnen extra steun en aandacht geven aan mensen in hun laatste levensfase. Hierdoor kan een mantelzorger even op adem komen. Ook in samenwerking met de zorg kunnen de vrijwilligers veel betekenen, zodat zij weten dat ze met een gerust hart de begeleiding over kunnen dragen, bijvoorbeeld in de vorm van waakzorg. Onze vrijwilliger Joost deelde de volgende ervaring.
“Kees ligt op bed in de huiskamer. Het bed van Sanne (huidige partner) staat er vlak naast. Zij schuift haar bed ’s avonds tegen het bed van Kees aan. Ik vind hem er gelig uitzien, dat viel Sanne ook op. Sanne gaat naar haar afspraak en Kees begint te vertellen. Op een gegeven moment praat hij over zijn overleden vrouw, zijn ogen beginnen te twinkelen. Hij gaat terug in de tijd, hij vertelt over hoe ze elkaar ontmoet hebben en nog meer fijne herinneringen.”
“Sanne had hem gevraagd wie hij nog wil zien. De afgelopen dagen zijn daarom wat vrienden van vroeger en collega’s bij hem op bezoek geweest. Dit heeft hem goed gedaan! Kees komt zijn bed niet meer uit, staan is vrijwel niet meer mogelijk. Sanne zorgt liefdevol voor Kees, dat is mooi om te zien. Zij kennen elkaar nog niet zo lang. Toen Sanne vanmiddag thuiskwam, had ze voor ons gebakjes meegenomen. Ook Kees zat te smullen. Ik heb aangeboden dat mocht Sanne deze week nog een keer weg moeten, ik best nog een keer kan komen.”
Geraakt door dit verhaal?
Neem dan contact op met Irene Ruijter coördinator VPTZ:
[email protected]
Mantelzorgers staan er niet alleen voor
Vrijwilligerswerk, daar kies je voor. Mantelzorg overkomt je. En dat is een groot verschil. Mantelzorgers zorgen langdurig en intensief voor iemand die chronisch ziek, beperkt of hulpbehoevend is. Dat kan een partner, ouder, kind of ander familielid zijn, maar ook een vriend of buur. Ze doen dat soms 24 uur per dag en dat kan lichamelijk en emotioneel erg zwaar zijn. Gelukkig hoeven mantelzorgers niet alles alleen te doen. Ze kunnen de zorg delen met vrijwilligers en beroepskrachten.
Aan de bel trekken
Om het als mantelzorger vol te houden, is het nodig om de zorg ook af en toe uit handen te geven. Toch blijkt dat mantelzorgers het vaak moeilijk vinden om hulp te vragen. Ze voelen zich verantwoordelijk en vragen te veel van zichzelf. En trekken vervolgens pas aan de bel als het echt niet meer gaat. “Had ik het maar eerder gedaan”, zeggen ze dan achteraf. Vooral de oudere generatie doet haar werk vaak in stilte, ongezien en zonder hulp. “Dat doe je toch gewoon? Dat hoort er toch bij?”, denken ze. Nederland kent ook jongere mantelzorgers. Veel kinderen nemen daardoor zorgtaken op zich waarvoor ze eigenlijk nog te jong zijn. Juist deze groep doet zelden een beroep op hulpverleners. Het is dan ook moeilijk een beeld te krijgen van hun problemen.
Vrijwilligers en professionals bieden hulp
Vrijwilligers kunnen mantelzorgers zo nu en dan vervangen. Deze vervangende zorg, respijtzorg genoemd, maakt dat de mantelzorger af en toe tijd voor zichzelf heeft. Om iets leuks te doen of om zelfs even op vakantie te gaan. Maar soms is er meer hulp nodig. Dan zijn er professionele hulpverleners die de mantelzorger kunnen ondersteunen. Praktisch, door te helpen bij het invullen van formulieren of door contacten met andere hulpverleners te onderhouden. Of door informatie en advies te geven. Maar ook emotioneel, door een luisterend oor te bieden. Zorgverleners hebben immers vooral aandacht voor de zieke. Voor mantelzorgers is het prettig dat ze ook hun verhaal kwijt kunnen.
Deze krant wordt mede mogelijk gemaakt door:
