Ontdek de pleegouder in uzelf

Het verhaal van pleegouder Paula Doornink

Om te laten zien hoe belangrijk dit is, vertelt Paula Doornink uit Vaassen over haar ervaringen. Paula is al ruim 22 jaar pleegouder. In dit interview doet zij haar verhaal.

Hoe ziet jullie gezinssituatie eruit?

“Wij zijn een samengesteld gezin met vijf zonen: een pleegzoon van 29, drie biologische zonen van 26, 20 en 20 en een pleegzoon van 12.”

Hoe lang zijn jullie al pleegouders?

“Ik ben al 22 jaar pleegouder. Dat heb ik vrijwel onafgebroken gedaan. Alleen tijdens mijn zwangerschap en rondom mijn scheiding heb ik even een korte onderbreking gehad.”

Waarom hebben jullie besloten om pleegouders te worden?

“Ik ben zelf opgegroeid in een instabiele omgeving en woonde niet altijd thuis. De vooroordelen die ik over mijn vader hoorde, raakten me. Ik vind dat kinderen het recht hebben om te zijn op een plek waar hun ouders niet worden veroordeeld. Mijn toenmalige schoonouders hadden ook overwogen om pleegouder te worden, maar zij woonden met vier kinderen in een tussenwoning en hebben er daardoor van afgezien. Toen ik mijn man leerde kennen, was pleegouderschap wel gelijk onderwerp van gesprek. Voor ons allebei was het een logische en natuurlijke stap om pleegouder te worden. Ik zag vanwege mijn eigen jeugd wel op tegen de toelatingsprocedure, maar de ervaring die ik had vanuit mijn eigen jeugd bleek juist mijn kracht te zijn.”

Hoe reageren je kinderen op hun pleegbroertjes / -zusjes?

“We waren al pleegouders voordat onze eerste biologische zoon werd geboren, dus onze jongens weten niet beter dan dat er hier pleegkinderen wonen. Gelukkig gaat het altijd goed samen, al letten we daar zelf ook altijd goed op. We willen immers niet dat onze eigen kinderen ondersneeuwen. Toen we korte tijd even geen vakantieplaatsing hadden, vroeg onze zoon al wanneer er weer iemand kwam, omdat hij het in de vakantie gemist had.”

Zou je anderen adviseren om ook pleegouder te worden?

“Ja, direct! Omdat het voor de ontwikkeling van een kind uitermate belangrijk is dat het binnen een gezin kan opgroeien. Het is voor kinderen uit instellingen zo belangrijk dat ze soms ook even ‘normaal’ in een gezin mee kunnen draaien. Er zijn zoveel kinderen die er baat bij hebben om soms even in een stabiel en veilig gezin te wonen. Al kun je een kind maar iets meegeven waar een kind meteen of op latere leeftijd iets mee kan. Zelfs kleine dingen kunnen voor een kind al een groot verschil maken. Ook voor de matching is het enorm belangrijk dat pleegouders zich aanmelden. Hoe meer pleeggezinnen er zijn, des te groter de kans dat een kind kan worden ondergebracht in een gezin dat echt goed aansluit op de behoeften van het kind.”