Mantelzorg, meer dan ‘gewoon moeder zijn’

Mevrouw Koster meldt zich bij Welzijn MensenWerk. Er ligt al langere tijd te veel op haar bordje met een burn-out als gevolg. Maatschappelijk werker Marian Metselaar gaat met haar in gesprek.

Alles bij elkaar ...

“Al snel blijkt dat ze niet alleen in de nasleep van een echtscheiding zit, maar ook mantelzorger is. Haar dochter heeft extra begeleiding nodig. Dat doet mevrouw Koster nu zelf, met ondersteuning van een professionele organisatie. Daarnaast zijn er nog twee kinderen die aandacht nodig hebben. Daar komt bij dat haar vader Alzheimer heeft en haar moeder roept regelmatig haar hulp in.”

Ik ben gewoon hun moeder hoor!

“Ik leg uit dat zij en ook haar andere twee kinderen óók (jonge) mantelzorgers zijn. Mevrouw Koster is verbaasd: “Ik ben gewoon hun moeder, hoor.” Dat klopt natuurlijk, maar in de combinatie met de pittige zorgtaken is het toch wel wat anders dan ‘gewoon moeder zijn’. Het wordt moeder Koster ook duidelijk. Samen maken we plannen om, ogenschijnlijk, kleine dingen te veranderen. Letterlijk tijd voor zichzelf inplannen, twee keer in de week hardlopen. Op een vaste dag de mails afhandelen. Meer overzicht en rust creëren, dat is belangrijk om de situatie goed vol te kunnen houden.”

De naam van mevrouw Koster is om privacyredenen gefingeerd

Mantelzorger? Vraag ondersteuning!

Mensen met vragen over mantelzorg en de mogelijkheden voor ondersteuning kunnen contact opnemen met Marian Metselaar, tel. 06 51155379 of e-mail [email protected]

Odensehuis Meppel Westerveld

Van alles een beetje en bij elkaar is het reuze gezellig

Krentenbrood met een plak kaas, een boterham met hagelslag, een kopje melk, er valt een banaan van de schaal, bijna in de soep. De lunch in het Odensehuis is dus net als thuis. Hoewel ... “Pindakaas met banaan is ook lekker,” weet iemand. “Dat is eigenlijk een beetje Indonesisch,” vindt de buurvrouw. Aan de overkant een vies gezicht: “Oew, dat lijkt me echt smerig.” Kortom: gekheid, inhoud, serieus, een grap ... van alles een beetje en bij elkaar is het reuze gezellig.

Zelf aangeven wat je wil

Het gaat over de oorlog en militaire dienst. Een van de mannen was officier. En de buurman juist niet. “Nee joh, want dan moest je een paar maanden langer.” Je kon in dienst ook mooi je rijbewijs halen. “Dat scheelde 10 lessen van 49 gulden.” En over een casemanager die iets niet goed deed. “Je moet zelf ook wel aangeven wat je wil hè,” wordt er geadviseerd. En over corona. Als je niet hoeft te testen, weet je ook niet of je corona hebt. “We hebben nu ‘stille corona’”.

Ik laat me in een hoekje drukken

Een van de bezoekers vat het Odensehuis samen. Ze wijst om zich heen: “Dit dus. Samen een broodje en we praten met elkaar.” Na het eten gaat de sjoelbak op tafel.

Een van de bezoekers staat al klaar.

“Ik ga winnen.” Een meneer heeft een handje nodig bij het lopen. Hij is niet zo van de spelletjes. “Ik laat me liever in een hoekje drukken,” lacht hij vanuit de luie stoel.

Aj noar huus wil, dan goaj noar huus

Een Odensehuis is een plek waar mensen met geheugenproblemen zo kunnen binnenlopen. Voor gezelligheid. Maar ook voor je zorgen en je verdriet. Voor informatie, of om iemand anders te helpen. Je kunt er iets doen, of juist even bijkomen. Familie of vrienden mogen ook meekomen. Er liggen spelletjes, boeken, tijdschriften. Je kan je eigen puzzel of krant meenemen. Er is informatie, koffie en een lunch. Iedereen gaat gewoon z’n eigen gang. Iemand trekt z’n jas aan: “En aj noar huus wil, dan goaj noar huus.”

Voor meer informatie kunnen mensen contact opnemen met Marja Meppelink, 06 57919390, Info@odensehuismeppelwesterveld.nl. Gewoon even binnenlopen kan ook: op maandag en woensdag (Meppel, De Plataan) en op dinsdag en vrijdag (Havelte, De Veldkei) van 10.00 tot 16.00 uur. Entree is gratis, er staat een spaarvarken voor een eigen bijdrage.