Martijn (45) heeft altijd al vrijwilligerswerk willen doen. Door zijn volle dagen had hij er geen tijd voor. Aan het begin van de pandemie kwam Martijns werk stil te liggen. “Dan ga je nadenken. Er zijn mensen die nu niets meer kunnen. Je wilt iets voor hen doen.” Hij ontdekte dat vrijwilligerswerk geen verplichting hoeft te zijn. “Het kan ook op kleine schaal. Ik begon met het maken van voedselpakketten voor de Voedselbank.”

Steentje bijdragen
Daar hield het niet op. In 2022 kwam er een groep Oekraïense vluchtelingen naar Losser. Martijn maakte ze wegwijs in de keuken van de opvanglocatie. Hij leerde ze de machines gebruiken en koken met Nederlandse ingrediënten. Op zijn beurt leerde Martijn ook weer van de Oekraïners. “Er zijn blijkbaar verschillende manieren waarop je groentesoep kunt maken. Die kennis gebruik ik nu ook in mijn werk.”

Ook hielp hij de kinderopvang in de buurt voor wie hij een barbecue organiseerde. Deze kinderen konden niet op vakantie. Daarom verbleven ze met hun begeleiders een week in een huisje in Zandbergen”, legt Martijn uit. “Ik heb een eigen barbecuebedrijf. Het is voor mij een kleine moeite.”

Zo zijn er steeds behoeften en klusjes waarbij de Lossernaar graag een steentje bijdraagt. De chef hoeft er nooit naar op zoek. “Ik word regelmatig gevraagd. Ik kan slecht nee zeggen. Iedereen weet: áls ik het kan, dan doe ik het. Alleen mijn werk gaat voor.”

Gelegenheidsvrijwilligerswerk
Martijn ziet zichzelf niet als voorbeeld. “Ik doe niet elke week iets, maar alleen wanneer ik tijd heb. Ik noem het daarom ‘gelegenheidsvrijwilligerswerk’.” Het liefst helpt hij met tastbare dingen. “Ik kan wel ergens geld storten, maar ik zie graag wat er met het geld gebeurt”, aldus de Lossernaar, die graag mensen bij elkaar brengt. “Ik ken toevallig veel ondernemers. Ik heb veel ingangen en kan daardoor eenvoudig dingen regelen.”